Մշակութայի՞ն քրիստոնեա ես, թե՞ աստվածաշնչեան
Քրիստոնեութիւնը ներկայումս բուռն շրջան է ապրում: Այս 21 դարում ավելի շատ քրիստոնյաներ կան, քան երբևէ պատմութեան մեջ: Եթե կրոնը մեր կեանքի նշանակալից մասն է կազմում, ինչո՞ւ այն ազդեցութիւն չի ունենում մեր հասարակութեան վրա: Տխուր իրականութիւնն այն է, որ կրոնին նվիրումը կա, սակայն դրա ազդեցութիւնը նկատելի չէ:
Ահա խնդիրը. չնայած որ քրիստոնեութիւնը տարածվում է, մենք՝ քրիստոնեաներիցս շատերը, խրվել ենք այս մեծ թափ առնող սնանկացած մշակույթի մեջ: Մենք որդեգրել ենք աշխարհային շատ արժեքներ ու սկզբունքներ, որոնք շրջապատում են մեզ: Գուցե դրանք նոր սեռական էթիկայի դրույթներն են կամ պոռնոգրաֆիան, անվերահսկելի ագահութիւնը և նյութապաշտութիւնը կամ աղքատների կարիքների վրա աչք փակելը:
Գաղ. 5.9-ը բացատրում է, թե ինչու է նման արժեքների որդեգրումը խնդրահարույց. «Մի քիչ խմորը բոլոր զանգվածը խմորեցնում է»:
Այսպիսով, երբ փորձում ենք երկու աշխարհների լավագույնն ունենալ, մենք փոխում ենք Աստծո ճշմարտութիւնը ստով և Աստծո փառքը կուռքերով, մենք անում ենք այն, ինչ մեզ թվում է ճիշտ, սուզվում նյութապաշտ աշխարհի մեջ, և երկրպագում ստեղծվածները՝ Ստեղծողի փոխարեն:
Արդիւնքը դառնում է՝ մշակութային քրիստոնեութիւնը: Մշակութային քրիստոնեութիւնը որոնում է իր ցանկացած, իր պատկերացումների Աստծուն՝ փոխարենը որոնելու իրական Աստծուն: Դա միտում է՝ լինելու մակերեսային՝ Աստծոյ ընկալման մեջ. երբեմն ցանկանում ենք՝ Աստված լինի այն մեղմ-պապիկների նման, ովքեր հաճախ մեզ երես են տալիս՝ թողնելով անել մեր ուզածը: Աստծոյ կարիքը ունենք, սակայն մեր պայմաններն ենք առաջարկում Նրան: Ընդունում ենք մեր Աստվածաշնչերում ընդգծված տողերը, բայց մնացածի հետ հաշվի չենք ցանկանում նստել:
Եվ ի՞նչն է այս մշակութային կրոնի արդիւնքը:
Հեշտությունը, որով շատ մարդիկ իրենց կապում են կրոնի հետ՝ ծնունդ է տվել երկու տեսակ քրիստոնյաների՝ Աստվածաշնչեան քրիստոնաների և մշակութային քրիստոնեաների: Հիսուսն առաջինն էր, ով պարզում մտցրեց մարդկանց տարբեր տեսակների մասին, ովքեր կկապեն կամ չեն կապի իրենց Իր հետ:
Սերմնացանի առակը մեզ է ներկայացնում Աստծո Խոսքը լսողների չորս խումբ.
1. Ոչ քրիստոնեաներ. «Ճանապարհի մոտինն էլ նրանք են, որ լսում են և հետո սատանան գալիս է խոսքը նրանց սրտից հանում է, որ չհավատան և փրկվեն» (Ղ 8.12): Քրիստոսը պարզ ասում է, որ ոչ ամեն մեկը, ով կլսի փրկութեան մասին՝ կհավատայ:
2. «Ապառաժի վրայինն էլ նրանք են, որ երբ որ կլսեն խոսքը, ուրախութիւնով ընդունում են, սակայն նրանք արմատ չունեն: Մի առ ժամանակ հավատում են, բայց փորձութեան ժամանակին հեռանում են» (Ղուկաս 8.13): Այս մարդիկ կեղծ քրիստոնեաներ են, ովքեր ասում են, որ քրիստոնեա են, սակայն իրականում՝ չեն:
3. «Փշերի մեջ ընկնողն էլ նրանք են, որ խոսքը լսած են լինում, բայց հոգսերից և հարստութիւնից և կյանքի զվարճութիւններից՝ գնալով խեղդվում են ու անպտուղ են լինում» (Ղուկ. 8.14): Ցավալի իրականութիւն է, բայց հաճախ նրանք, ովքեր կանչված են աշխարհի աղն ու լույսը լինելու, սկսում են ապրել այս աշխարհի դատարկ ապրելակերպով: Նման մշակութային քրիստոնեաները պարտութեան մեջ են ապրում՝ ոչնչով չտարբերվելով անհավատ մարդկանց ապրելակերպից:
4. Աստվածաշնչեան քրիստոնեաներ: «Բայց այն պարարտ երկրի միջին նրանք են, որ բարի և հոժար սրտով խոսքը լսում ու ընդունում են, և համբերութիւնով պտուղ են տալիս» (Ղ. 8.15): Աստվածաշնչեան քրիստոնեան նա է, ով հավատում ու վստահում է Քրիստոսին և միայն Քրիստոսին՝ իր փրկութեան հարցում: Եվ որպես արդիւնք՝ իր փրկող հավատքի, նա փափագում է լինել հնազանդ Աստծո սկզբունքներին՝ որպես իր գոհացող սրտի արդիւնք: Սակայն հնազանդութիւնը չէ, որ փրկում է նրանց, այլ հավատքը: Ահա ինչու շատ քրիստոնեաներ մշակութային քրիստոնեաներ են, նրանք ասում են որ ունեն հավատք, բայց հնազանդութեամբ չեն ընդունում Քրիստոսին որպես իրենց կեանքի Տեր: Աղոթում եմ որ բարի, հոժար սրտով խոսքը լսեք և ընդունեք այն, ապրելով ինչպես Աստծոյ արժանի զավակներ:
Պատրիկ Մորլի